www.fatalarms.fora.pl

aaa4

- Jestem tak bardzo wkurzony twoją głupotą, że chętnie bym ci udowodnił, co jest prawdą, cara. Moje ciało pragnie cię, lecz nie zwykłą, ludzką potrzebą ale pragnieniem Karpatianina do swojej życiowej partnerki. Chcę cię dniem i nocą. Jestem spokojny tylko wtedy, gdy śpię snem naszego narodu, nic nie wiedząc i nie czując. Nie kuś mnie, bym powiedział coś, czego już nigdy nie będzie można zmienić.
Zgarbiła się i odwróciła. Aidan czuł rozlewającą się w nim gorącą, kipiącą wściekłość czuł pożądanie i kierujące nim karpatiańskie potrzeby. Pochylił się niżej, obojętny na [link widoczny dla zalogowanych]
nie dobierając słów, intonacji i akcentu, tak szczegółowo jak zazwyczaj to robił.
- Nie możesz znieść dotyku innych mężczyzn. Masz nagłe zmiany nastroju i żadneje przyjemności, wiesz o tym. Byłem w twojej głowie. Czytałem twoje myśli. Chcesz tylko mnie.
Obraz który odesłał jej z powrotem, był jej własnym. Gorące, erotyczne momenty o których marzyła. Sama myśl o tym była straszna. Obraz jej klęczącej u jego stóp, dotykającej go, jak jeszcze nikogo wcześniej. Jej usta przesuwające się po nim, jego ciało leżące na niej, władające nią, kochające gorąco i namiętnie. On to wszystko wiedział i naśmiewał się z jej własnych marzeń o byciu razem z nim.
- Ty jesteś odrażającą bestią, która nie myśli o nikim – wyszeptała, zakrywając twarz rękami – Jest mi wszystko jedno, co się z tobą stanie. Nie chce nawet cię dotykać.
Jedną ręką chwycił ją za gardło i uniósł podbródek, tak by mogła zobaczyć furię, płonącą w jego złotych oczach.
- Mogę sprawić, ze staniesz się marionetką Alex i będziesz zaspokajała mnie takimi drogami, o jakich nawet nie słyszałaś. – Jego palec lekko, jak piórko przylgnął do jej drżących ust.
Alex czuła łzy zbierające się w jej oczach, a ciało zaczynało płonąć z pragnienia. Aidan miał rację. Myśli o sprzeciwianiu się mu zniknęły wraz z jego dotykiem. Nie ważne kim była i w co wierzyła. Nigdy żaden mężczyzna nie mógł rozkazywać jej, co ma robić. Cokolwiek zrobił z nią Aidan Savage, już nie była tą Alex Houston.
Kiedy Aidan połączył ich myśli, jej gniew roztopił w mgnieniu oka. Była krok od zdziwienia. Zbyt dużo stało się w ciągu ostatnich paru dni i jej umysł nie wyrabiał. On przeklinał swoje ciało, które buntowało się i zmuszało go do wypowiedzenia takich słów i robienia takich rzeczy, o których normalnie nawet by nie pomyślał. Pragnął jej każdą komórką swego ciała i właśnie odepchnął ją od własnych marzeń. Żadnego [link widoczny dla zalogowanych]
żaden Karpatianin nigdy by tego nie zrobił. W tym momencie uświadomił sobie jak blisko jest przemiany w wampira. Poczuł pogardę do siebie za swój egoizm i słabość, w tym monecie gdy ona cierpiała.
- Cara przepraszam cię. Nie musisz się mnie bać. – te słowa były wypowiedziane namiętnym głosem.
Jej mózg przestał pracować, broniąc się przed pragnieniami, które do tej pory były zamknięte w niej. Odwróciła twarz i nieoczekiwanie opadła na łóżko.
Leżała skulona w pozycji embrionalnej. Aidan stał nad nią, wściekły na siebie niepewny tego, co powinien zrobić, by naprawić wszystko co zostało zniszczone i złamane jego głupotą. Bardzo się wystraszył, że mógł stracić ją w momencie, gdy otworzyła drzwi i z własnej woli wybiegła na ulicę prosto w śmiercionośne słońce.
On mógł wytrzymać światło i żar, umiał ochładzać swoje ciało. Teraz, po stuletnim doświadczeniu, miał praktycznie nieograniczoną władze. Musiał ją wyleczyć. Zamknął oczy i opuścił swoje ciało, wchodząc w jej i widząc tam okropne oparzenia spowodowane przez słońce. Aidan zaczął naprawiać wszystko wewnątrz. Był bardzo ostrożny i dokładny. Kiedy skończył, jeszcze raz połączył się z jej świadomością.
Zobaczył zmieszanie i strach. Nie znalazł w niej pragnienia śmierci. Po prostu chciała udowodnić mu to że okłamywał ją, mówiąc że nie będzie mogła wrócić do swojego światu. A ona tego chciała.
Przyciągnął dziewczynę do siebie, obejmując i chroniąc jej zmęczone ciało. Jej obawa przed nim była w pełni usasadniona. Chciał od niej takie rzeczy, o których nic nie wiedziała. Przebudził takie uczucia z którymi nie mogła sobie poradzić. A siła jej pożądania przerażała ją tak, że próbowała od niego uciec.
Łowca oparł się podbródkiem o głowę Alex, pocierając o jej włosy. Bardzo denerwowały go jej szalone pomysły, by udać się do lekarza, który by ją wyleczył. Wszystko co zechce, ale nie to. Gdzieś w głębi duszy sprawiało mu ból, lecz po za tym był zadowolony, że wydawało się jej, że go przechytrzy i wywoła wyrzuty sumienia. Była tego pewna. To go zachwycało.
- Potrzebujesz czasu, piccola. Przepraszam za to, że tak desperacko próbuję ci wyjaśnić to wszystko. Jedyne mnie usprawiedliwia – to opieka nad tobą. – wiedział, że mogła go usłyszeć, lecz nie odpowiedziała. Tak naprawdę nie oczekiwał tego od niej, po prostu mocniej przytulił ją do siebie. Śpij Alex, snem Karpatian. Śpij głęboko. Nie dał jej wyboru i nie dał możliwości sprzeciwu. Chciał, by zapomniała o wszystkich myślach i zagrożeniach.